به دنیا می آیی و یک مدت زندگی می کنی و بعد می میری و بعدش جسمت روی زمین و روحت در برزخ و جسم، جسمی که این همه مراقبش هستی و بهش می رسی بعد از مرگت خیلی سریع متلاشی می شه.
جسمی که با اون هر کاری که تونستی انجام دادی. در حضور خدا
هم خیر و هم شر، فرقی نداشته هرچی تونستی انجام دادی!
عالم محضر خداست!؟
با این همه خطا؟
چقدر بزرگ و رئوف و بخشنده است، که همه چیز رو میدونه در آشکار و نهان و در حیاط مجازاتمون نمی کنه.تازه هر خطایی که می کنیم، نعمت بیشتری به ما عنایت میکنه
شاید می خواد به خودمون بیایم و دیگه تا زمانی که زنده ایم، در حضورش گناه نکنیم؟! اما باز قصه از نو...
به نظرم انسان هایی که این حریم رو حفظ کردن و در حضور پروردگار خطایی نمی کنند و یا بهتر بگم، مواظب هستند که گناه و خطایی مرتکب نشند، یاد و نامشون رو خداوند بعد از مرگشون زنده نگه می داره!
از زمان ایجاد مخلوقات و در آخر آدم (ع) ، بعد از ایشان میلیاردها نفر اومدن و رفتن. بزرگتر، قوی تر، عالی تر، دانا تر، باهوش تر و ... اما از این میلیاردها نفر نام عده کمی بر سر زبان هاست (به خوبی یا بدی) و بعد از رفتن همه، دیگه کسی نیست که نامی رو بر سر زبون ها بیاره!
منظورم دو چیز هست:
اول اینکه: با بودن ما بشر هست که همه چیز معنا پیدا میکنه.
دوم : فقط خداست که همیشه باقی هست، بدون تغییر و تکامل.
چهارشنبه 1398.01.14 ساعت 23:23